EPSTEIN-BARR VIRUS – tajemniczy sprawca wielu chorób

Co to jest EBV?

Wirus Epstein-Barr (EBV) należy do rodziny herpeswirusów - tej samej, do której zalicza się m.in. wirus opryszczki typu 1 i 2, cytomegalowirus, wirus ospy wietrznej i półpaśca. Jego głównym rezerwuarem jest człowiek. Wywołuje chorobę - mononukleozę zakaźną, która najczęściej objawia się gorączką, bólem gardła (angina), powiększonymi węzłami chłonnymi (głównie szyi), powiększeniem wątroby i śledziony, często także wysypką, zmęczeniem i ogólnym osłabieniem.

Potrzebujesz więcej informacji jak leczyć Epstein-barr virus?
Zapraszamy do kontaktu: 32 630 40 10

Objawy te utrzymują się zazwyczaj przez okres 2-4 tygodni, jednak zakażenie wirusem może przebiegać również bezobjawowo, co dotyczy większości przypadków infekcji. Przenosi się głównie przez ślinę, dlatego często nazywany jest „wirusem pocałunków”. Do zakażenia może dojść także drogą kropelkową, poprzez krew oraz przez kontakty seksualne. Szacuje się, że aż 90-95% światowej populacji osób dorosłych jest nosicielami wirusa EBV. U dzieci ten procent jest stosunkowo mniejszy i osiąga 40-50%. Obserwuje się dwa szczyty zachorowań – pierwszy przypada na okres wczesnodziecięcy (do 6. roku życia), drugi na wiek młodzieńczy.

Czym grozi zarażenie się wirusem EBV?

EBV atakuje głównie komórki nabłonka okolicy nosowo-gardłowej i gruczołów ślinowych oraz limfocyty B i T. Raz przebyte zakażenie powoduje, że wirus w formie uśpionej przebywa w limfocytach B i pozostaje w organizmie do końca życia. W określonych warunkach dochodzi do reaktywacji EBV, który łączy się z DNA komórki nosiciela i rozpoczyna dynamiczne namnażanie. Dzieje się tak głównie za sprawą spadku odporności osoby zarażonej. Jeśli w organizmie chorego nie ma wystarczającej ilości komórek wyspecjalizowanych do walki z wirusem EBV, zaczyna on osiadać w narządach, gdzie wywołuje procesy patologiczne.

Mononukleoza a wirus EPSTEIN-BARR

Przebyta mononukleoza, wywołana EPSTEIN-BARR VIRUS, często doprowadza do rozwoju powikłań, do których najczęściej zalicza się współistniejące alergie pokarmowe i oddechowe, fibromialgię oraz zespół przewlekłego zmęczenia. Objawia się on łatwą męczliwością, depresją, stanami podgorączkowymi, zaburzeniami koncentracji, migrenami, bólami mięśni i ciągłym wyczerpaniem nawet pomimo odpowiedniej ilości snu. Wirus EBV zdolny jest także do produkcji neurotoksyny, która poprzez oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy wywołuje takie dolegliwości, jak bóle wędrujące, osłabienie czy nadwrażliwość dotykową. Prowadzi także do upośledzenia pracy nadnerczy i układu trawiennego.

Wirus EBV - wirus onkogenny

Wirus Epsteina-Barr jest wirusem onkogennym, czyli mogącym doprowadzić do transformacji komórki zdrowej w nowotworową. Posiada on specjalne białka, które kontrolują cykl komórkowy oraz zaprogramowaną śmierć komórki, co w efekcie prowadzi do unieśmiertelnienia zainfekowanych limfocytów B i przyczynia się do nowotworzenia. Wykazano związek EBV z rakiem żołądka, ziarnicą złośliwą (chłoniak Hodgkina), chłoniakiem Burkitta oraz rakiem okolicy nosogardzieli. Bierze także udział w powstawaniu złośliwego chłoniaka tarczycy, który w 90% przypadków dotyczy osób cierpiących na chorobę Hashimoto. Istnieją również doniesienia o tym, że wirus Epsteina-Barr odpowiada za 95% wszystkich chorób tarczycy.

Przeczytaj także: Kiedy przewlekłe zmęczenie przestaje być objawem, a staje się jednostką chorobową?

Jaka jest rola EBV w procesie powstawania chorób autoimmunologicznych?

Mimo, iż podłoże chorób autoimmunologicznych nie zostało do końca wyjaśnione, podejrzewa się, że na ich rozwój wpływ mają czynniki genetyczne oraz czynniki środowiskowe. Krewni pierwszego stopnia osób z chorobą autoimmunologiczną mają większą szansę zachorowania, niż osoby nie mające w rodzinie takiego przypadku. Również u pacjentów, u których rozwinęła się choroba autoimmunologiczna wzrasta ryzyko pojawienia się innego schorzenia również o podłożu autoagresywnym. Natomiast do czynników środowiskowych zalicza się przede wszystkim infekcje – pasożytnicze, grzybicze, bakteryjne i wirusowe.

Czy płeć ma wpływ na wirus EPSTEIN-BARR

Cechą predysponującą do zachorowania jest również płeć – kobiety chorują stosunkowo częściej niż mężczyźni, a choroby mają tendencję do ujawniania się lub zaostrzania w okresie poporodowym. Cechy EBV, które mogą sugerować jego udział w procesach autoimmunologicznych, to zdolność do modyfikacji odpowiedzi immunologicznej zarażonego, powszechność jego występowania, która koreluje z rosnącą liczbą zachorowań na choroby z autoagresji oraz umiejętność do długotrwałego pozostania w fazie uśpienia z tendencją do aktywacji, co wyjaśniałoby przewlekły charakter tych chorób przebiegający z okresowymi zaostrzeniami objawów.  

Czy EBV może być uśpiony długi czas?

U części osób wirus EBV pozostaje uśpiony przez długi czas, u innych aktywuje się stosunkowo często. Jest to uzależnione od osobniczych zdolności ustroju do walki z patogenem, na które wpływają: obciążenia organizmu, wady genetyczne, niedobory witamin oraz makro- i mikroelementów, choroby towarzyszące oraz infekcje wywołane innymi drobnoustrojami chorobotwórczymi. Im częściej dochodzi do reaktywacji wirusa, tym większe ryzyko pojawienia się procesów autoagresywnych w późniejszym czasie. Pobudzony układ odpornościowy zaczyna atakować komórki organizmu, które pod względem genetycznym przypominają wirusa, co w efekcie może prowadzić do rozwoju chorób o podłożu autoimmunologicznym.

EPSTEIN-BARR VIRUS a inne schorzenia

Badania wykazują, że wirus Epsteina-Barr jest istotnym czynnikiem wpływającym na rozwój wielu schorzeń, w tym o podłożu autoagresywnym. Zalicza się do nich przede wszystkim: toczeń rumieniowaty układowy (SLE), reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), autoimmunologiczne zapalenie wątroby (AZW), stwardnienie rozsiane (SM), zespół Sjögrena oraz autoimmunologiczne choroby tarczycy (choroba Hashimoto, choroba Gravesa-Basedowa) i jelit.

Badania nad przeciwciałami EBV

W drugiej połowie XX wieku przedstawiono badania, które wykazały podniesione miano przeciwciał anty-EBV u pacjentów chorujących na toczeń rumieniowaty układowy. Dały one początek rozważaniom nad wpływem wirusa Epsteina-Barr na rozwój chorób autoimmunologicznych. Późniejsze badania nad tematem wykazały, że aż 99% pacjentów chorujących na SLE ma we krwi znacznie wyższy poziom przeciwciał anty-EBV w porównaniu z grupą kontrolną.

Stwardnienie rozsiane a wirus EBV

Ryzyko zachorowania na stwardnienie rozsiane u osób z wysokim mianem przeciwciał EBV wzrasta aż 34-krotnie. Badania wykazały obecność wirusa u 99% chorych na SM. Jeśli zachorowanie na mononukleozę zakaźną, wskazującą na pierwotne zakażenie EBV, będzie miało miejsce przed ukończeniem 18. roku życia, ryzyko rozwoju stwardnienia rozsianego wzrasta aż ośmiokrotnie.

Reumatoidalne zapalenie stawów a EBV

U osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów stwierdzono zwiększoną ilość przeciwciał anty-EBV w surowicy krwi. Podobna sytuacja ma miejsce u chorych z zespołem Sjögrena, gdzie ponadto wykryto zakażone komórki B w nabłonku gruczołów ślinowych i łzowych. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby może rozwinąć się po przebytej mononukleozie jako efekt pierwotnego zakażenia wirusem. U chorych z marskością żółciową również stwierdzono podwyższone miano przeciwciał we krwi, wątrobie i ślinie. U osób cierpiących na choroby autoimmunologiczne jelit, takie jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz zespół Leśniowskiego-Crohna,wykryto zwiększoną ilość zainfekowanych komórek B w błonie śluzowej jelit w porównaniu z osobami zdrowymi. 

Choroby tarczycy a EBV

Szacuje się, że choroby tarczycy, takie jak Hashimoto czy Gravesa-Basedowa, dotyczą około 10% światowej populacji. Wirus Epsteina-Barr nie jest jedyną przyczyną rozwoju chorób autoimmunologicznych tarczycy, jednak jest istotnym czynnikiem predysponującym do ich wystąpienia. Inne patogeny, które również mogą mieć na to wpływ to enterobakterie, paciorkowce, gronkowce, wirusy grypy, Helicobacter, Yersinia oraz HCV. Badania wykazują, że zakażenie EBV obecne jest u ponad 80% osób z chorobą Hashimoto i u 62,5% chorujących na Graves’a-Basedowa.

Wykrywanie i leczenie EPSTEIN-BARR VIRUS

W diagnostyce i leczeniu zakażeń wirusem Epsteina-Barr pomocny jest biorezonans komórkowy na aparacie MORA. Pozwala on szybko i bezinwazyjnie potwierdzić lub wykluczyć obecność patogenu w organizmie. Biorezonans komórkowy umożliwia także wykrycie około 27 innych wirusów, a także bakterii, pasożytów, grzybów i pleśni.

Istnieją doniesienia o tym, że wzrost zachorowań na choroby tarczycy związane z obecnością EBV związany jest z zatruciem rtęcią oraz z niedoborem jodu, który sukcesywnie wypierany jest z organizmu przez fluor i chlor. Biorezonans komórkowy na aparacie MORA daje możliwość sprawdzenia obciążenia ustroju metalami ciężkimi oraz pestycydami, a także ich usuwanie.

Więcej o biorezonansie komórkowym na aparacie MORA: Biorezonans komórkowy

W profilaktyce zakażeń oraz w minimalizowaniu ryzyka aktywacji wirusa, kluczową rolę odgrywa prawidłowo funkcjonujący układ odpornościowy. Tutaj z pomocą przychodzą kroplówki witaminowe, których podanie bezpośrednio do krwiobiegu gwarantuje znacznie lepszą wchłanialność składników niż ich doustne przyjmowanie. Wykazano w badaniach, że poziom przeciwciał anty-EBV jest niższy u osób poddanych terapii polegającej na dożylnym podawaniu witaminy C, a czas trwania samej choroby skraca się.

Więcej o wlewach kroplowych z witaminą C: Kroplówki witaminowe

W zakażeniach zarówno wirusowych, jak i bakteryjnych, grzybiczych i pasożytniczych dowiedziono skuteczności leczenia ozonem. Podany bezpośrednio do krwiobiegu działa na cały organizm i dociera do wszystkich układów i narządów, likwidując niebezpieczne patogeny. Ozon to środek o silnych właściwościach odkażających, który znalazł szerokie zastosowanie w leczeniu wielu chorób o podłożu infekcyjnym.

Więcej o ozonoterapii: Ozonoterapia