DEPRESJA - powody, rodzaje oraz sposoby leczenia

Co to jest depresja i jakie są jej rodzaje?

Według danych WHO depresja to jedna z najpowszechniejszych chorób stwierdzanych w populacji światowej i jednocześnie najczęściej występujące zaburzenie psychiczne. Nieleczona może być przyczyną niezdolności do pracy, niepełnosprawności, a także śmierci. Na wstępie warto zaznaczyć, że depresja to nie jest jedna choroba- to zbiór różnorodnych zaburzeń dających podobne symptomy, często o odmiennej przyczynie, dotyczące jednocześnie sfery fizycznej oraz psychicznej. Zakwalifikowana jest do grupy zaburzeń nastroju, zwanych także afektywnymi, charakteryzujących się występowaniem cyklicznych zmian samopoczucia.

Potrzebujesz więcej informacji jak wspomóc leczenie depresji?
Zapraszamy do kontaktu: 32 630 40 10

Podziałów depresji jest bardzo wiele i dzieli się ją m.in. w zależności od nasilenia objawów na ciężką (z objawami psychotycznymi lub bez nich), umiarkowaną i łagodną. Kolejny podział opiera się na wieku osób chorych i wyróżnia depresję: młodzieńczą, osób dorosłych i starczą. Inne typy depresji to: d. endogenna, d. lękowa, d. nerwicowa, d. reaktywna, d. poporodowa, d. sezonowa, d. maskowana oraz choroba afektywna dwubiegunowa.

Sprawdź także: 5 sposobów na bezsenność

  • Depresja endogenna powstaje na skutek nieprawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i uznaje się, że ma tendencję do dziedziczności.
  • Depresja lękowa, zwana agitowaną, charakteryzuje się nasilonym niepokojem psychoruchowym i drażliwością. Chory jest wybuchowy, co wynika z naglącej potrzeby rozładowania gromadzącego się napięcia. Ten typ choroby niesie ze sobą wysokie ryzyko samobójstwa.
  • Depresja nerwicowa, inaczej dystymia, objawia się ciągłym obniżeniem nastroju, jednak mniej nasilonym niż w innych typach depresji. Symptomy są łagodniejsze, ale trwają dłużej- aby postawić diagnozę, muszą się utrzymywać minimum dwa lata.
  • Depresja reaktywna odznacza się konkretną przyczyną, czyli dokładnie znany jest czynnik wywołujący chorobę. Rozwija się jako następstwo ciężkich, stresujących czy traumatycznych wydarzeń, takich jak np. śmierć bliskiej osoby, napaść seksualna, rozwód.
  • Depresja poporodowa jest problemem dotyczącym nawet 15% kobiet, a powstaje z powodu zmian hormonalnych zachodzących w organizmie w czasie porodu. Przejawia się brakiem zainteresowania noworodkiem, problemami ze snem, osłabieniem i rozdrażnieniem, czasem pojawiają się także myśli samobójcze.
  • Depresja sezonowa związana jest z ograniczeniem dostępu do światła słonecznego w okresie jesienno-zimowym, co w konsekwencji prowadzi do obniżenia stężenia neuroprzekaźników w organizmie. Objawia się brakiem energii, złym samopoczuciem, obniżeniem nastroju, drażliwością i zwiększoną ochotą na produkty zawierające duże ilości cukrów.
  • Depresja maskowana jest zaburzeniem trudnym do szybkiego i jednoznacznego zdiagnozowania. Charakteryzuje się odczuwaniem dolegliwości fizycznych, takich jak ból, zaburzenia miesiączkowania, astma, nadciśnienie czy lęki. Gdy nie stwierdza się nieprawidłowości organicznych, a dolegliwości utrzymują się lub nasilają, wtedy podejrzewa się zaburzenie depresyjne.
  • Choroba afektywna dwubiegunowa objawia się występowaniem epizodów depresyjnych i epizodów manii, które pojawiają się naprzemiennie. W czasie depresji chory odczuwa spadek nastroju, który w czasie manii silnie się podwyższa, czemu dodatkowo towarzyszy pobudzenie psychoruchowe, wzrost energii do działania i zmniejszenie zapotrzebowania na sen. W czasie trwania choroby występują również okresy remisji, czyli całkowitego wycofania objawów. 

 

Jakie są objawy depresji?

Depresja najczęściej kojarzona jest z przewlekłym, głębokim smutkiem, który zazwyczaj jest jej głównym i najpowszechniejszym objawem. Towarzyszy jej prawie zawsze, choć nie każdy smutek to przejaw depresji. Jest on objawem chorobowym wtedy, gdy utrzymuje się co najmniej 14 dni, odczuwany jest przez zdecydowaną większość dnia i nie zmienia się pod wpływem czynników zewnętrznych. Należy nadmienić, że również krótkotrwałe występowanie objawów depresyjnych, lecz powtarzających się cyklicznie, może wskazywać na chorobę. Na depresję mogą zachorować osoby w każdym wieku– zaczynając od dzieci przedszkolnych, kończąc na ludziach starszych. Warto jednak wiedzieć, że mimo tej samej diagnozy, to objawy w poszczególnych grupach wiekowych będą się od siebie nieco różnić.

Wśród wielu objawów depresji wymienia się przede wszystkim chroniczne obniżenie nastroju, lecz mimo tego, że smutek towarzyszy pacjentowi cały czas, to często obserwuje się tzw. dobowe wahania nastroju. O poranku chory nie ma sił wstać, nie ma motywacji ani ochoty, aby podnieść się z łóżka, natomiast samopoczucie z reguły poprawia się w godzinach wieczornych. W przebiegu depresji pojawia się również ciągłe zmęczenie oraz niezdolność do odczuwania radości.

Czynności, które niegdyś przynosiły zadowolenie, w czasie choroby przestają sprawiać przyjemność. Dotyczy to także sfery intymnej- brak odczuwania satysfakcji prowadzi do spadku libido i niechęci do kontaktów seksualnych, co potęguje poczucie własnej nieatrakcyjności i mniejszej wartości. Chorego dręczą natrętne, negatywne myśli oraz poczucie winy za czyny, często błahe i nieistotne, popełnione niedawno lub lata wstecz. Są one często wyolbrzymione i niewspółmierne do odczuwanego smutku. Chory obwinia się za rzeczy, na które często nie ma wpływu, przypisuje sobie winę za „wszelkie zło tego świata”. Pojawia się czarnowidztwo i pesymizm, co prowadzi do drastycznego spadku poczucia własnej wartości i przydatności w społeczeństwie.

To pogłębia izolację od innych- chorzy nie mają ochoty na przebywanie między ludźmi, odsuwają się od rodziny i przyjaciół. Nie interesują się już domem, pracą, bliskimi, zaniedbują też swoje pasje. Najchętniej nie wychodzą z domu, a jeśli zachodzi taka konieczność, jest to wręcz heroiczny wysiłek. Mają ogromne trudności z podjęciem decyzji, towarzyszy im natłok myśli oraz ciągłe napięcie fizyczne i psychiczne. Nie umieją się skoncentrować, mają problemy z pamięcią i skupieniem uwagi.Również poruszają się inaczej – ich ruchy są ospałe i spowolnione, tak samo jak mowa. Chorym czasem towarzyszy poczucie ciągłego niepokoju oraz lęk, co może przejawiać się np. pod postacią hipochondrii. Współtowarzyszy temu pobudzenie psychoruchowe i drażliwość.   

Innym, poważnym i bardzo powszechnym objawem depresji, są zaburzenia snu. Chory najczęściej łatwo i dość szybko zasypia, jednak budzi się wcześnie rano i nie potrafi ponownie zapaść w sen. To nasila zmęczenie, brak energii oraz spadek samopoczucia.

Przeczytaj także: 5 sposobów na bezsenność

W przebiegu depresji pojawiają się również zaburzenia łaknienia. W większości przypadków obniża się apetyt i zatraca przyjemność płynąca z jedzenia, co prowadzi do szybkiej utraty masy ciała. U niektórych pacjentów sytuacja jest jednak odwrotna- apetyt rośnie, a waga wraz z nim, lecz jest to sytuacja stosunkowo rzadziej spotykana.

Najpoważniejszym skutkiem choroby, do którego mogą doprowadzić wszystkie powyższe objawy, jest popełnienie samobójstwa. Myśli o śmierci i zakończeniu własnego życia pojawiają się natrętnie, często wbrew woli chorego. Są one wynikiem poczucia bezcelowości istnienia, utraty sensu życia i wszechogarniającej rezygnacji. Myśli samobójcze stanowią bezwzględne wskazanie do konsultacji u lekarza psychiatry. 

 

Jakie są przyczyny i czynniki ryzyka depresji?

Ze względu na złożoność choroby, określenie jednej konkretnej przyczyny jej powstawania jest niezmiernie trudne. Czynniki, których rolę upatruje się w powstawaniu depresji, podzielono na trzy grupy: biologiczne, psychologiczne oraz społeczne. Do pierwszej z nich zalicza się predyspozycje genetyczne, zaburzenia wydzielania neuroprzekaźników (serotonina, dopamina, noradrenalina), problemy hormonalne oraz istniejące choroby somatyczne. W drugiej grupie wymienia się kolei podatność na stres i umiejętność radzenia sobie z sytuacjami stresowymi (np. napięcie w pracy, śmierć bliskiej osoby, choroba, rozwód), traumatyczne i ciężkie przeżycia, a także osobnicza tendencja do nadmiernego odczuwania lęku. Do czynników ostatniej grupy zalicza się m.in. niską pozycję społeczną, osamotnienie oraz złą sytuację socjoekonomiczną.

 Jak wspomniano powyżej, niektóre choroby predysponują do rozwoju depresji. Są to np.: schorzenia neurologiczne, w tym udar mózgu i choroba Parkinsona, zawał mięśnia sercowego, choroby nowotworowe, cukrzyca, choroby tarczycy, przewlekłe schorzenia reumatologiczne (RZS, ZZSK), borelioza oraz inne choroby, którym towarzyszy chroniczny ból. Do wystąpienia depresji przyczynić się mogą także niedobory witamin i mikroelementów, głównie miedzi, cynku, witaminy D i B9. Co więcej, szacuje się, że kobiety chorują na depresję blisko dwa razy częściej, niż mężczyźni, co czyni płeć istotnym czynnikiem ryzyka. Także ciąża i poród predysponują do zwiększonego ryzyka wystąpienia choroby- depresja dotyka średnio co dziesiątą kobietę ciężarną.

 

Jak możemy wspomóc leczenie depresji w NZOZ Vitalea?

Podstawą leczenia depresji w każdym przypadku jest psychoterapia. Czasem konieczne jest także włączenie leczenia farmakologicznego, jeśli stan Pacjenta tego wymaga. Jednak istnieją dodatkowe, naturalne sposoby, które mogą skutecznie wspomóc terapię i przyspieszyć proces leczenia. Oto kilka z nich:

  1. Komora hiperbaryczna

Zabieg tlenoterapii hiperbarycznej (HBOT) korzystnie wpływa na regenerację uszkodzonych tkanek ustroju oraz powstawanie nowych naczyń krwionośnych. Powoduje to lepsze dotlenienie i odżywienie komórek, dzięki czemu są w stanie znacznie lepiej spełniać swoją funkcję. Udowodniono korzystny wpływ HBOT na poprawę pamięci, uwagi i koncentracji, a także na samopoczucie. Dzięki zabiegom tlenoterapii możliwa jest długotrwała poprawa nastroju bez użycia dodatkowych leków. Dotlenienie i regeneracja pozytywnie wpływają na jakość i długość snu. Ponadto zmniejsza się niepokój i lęk, wracają natomiast chęci do działania i motywacja.

2.Dożylne podawanie ozonu

Ozon podawany dożylnie, tzw. autohemotransfuzja ozonowa, wpływa na dotlenienie całego organizmu, a także zwalcza chorobotwórcze patogeny krążące w ustroju. Ozon przenika barierę krew-mózg, co powoduje, że bez przeszkód może działać także na układ nerwowy, poprawiając jego zdolności regeneracyjne. Problem z bezsennością zanika, za to nastrój, koncentracja i pamięć ulegają zdecydowanej poprawie.

3.Biorezonans komórkowy na aparacie MORA. 

Za pomocą biorezonansu komórkowego można stwierdzić, jakich witamin, makro- i mikroelementów brakuje w organizmie Pacjenta. Ocenia się to z wykorzystaniem aparatu MORA, który jest w stanie wykazać niedobór składników odżywczych w ustroju, a następnie pomaga efektywnie je uzupełnić. Biorezonans umożliwia również sprawdzenie stopnia zanieczyszczenia organizmu przez metale ciężkie i pestycydy, które także przyczyniają się w znacznym stopniu do funkcjonowania całego ustroju, zwłaszcza układu nerwowego.


Ulubione ()